Het echte Laos ontdekken en aankomst Cambodja

Heeee allemaal!
We zijn ondertussen alweer bijna vier weken onderweg en we zijn aangekomen in het derde land: Cambodja. Maar voordat we hier kwamen zijn we vanaf Vang Vieng (waar het laatste verslag eindigde), verder gereisd naar Vientiane. Door de prachtige natuur van Laos, in een klein busje. Gelukkig duurde deze reis niet zo lang en kwamen we na 5 uur aan op de eindbestemming. Omdat we vroeg waren vertrokken hadden we de hele middag nog om de stad te verkennen. Alles was afgezet en er was veel politie op straat in de hoofdstad van Laos, want wat bleek er was een conference met allemaal belangrijke mensen, waaronder Obama. We hebben veel auto's gezien met geblindeerde ramen. Gelukkig konden wij wel gewoon de bezienswaardigheden bezoeken die we wilden, we zijn naar de arc de triomfe geweest en naar de Pha That Luang. Toen we de tempel hadden bezocht kwam er net weer een geblindeerde auto aan en een paar busjes met mensen met nette kleding die ook de tempel wilden bekijken. We besloten weer terug te gaan naar ons hostel en een ticket te boeken voor de nachtbus voor de dag erna naar Pakse.
Nadat we hadden uitgecheckt en wachten tot dat het eindelijk droog werd (ja het is regenseizoen en daar merken we gaandeweg steeds meer van), besloten we, voordat we die avond de nachtbus zouden pakken, naar het Buddha park te gaan. Dit ligt een stukje buiten de stad en we wilden hier graag naar toe met de locale bus, dus we hebben mooi weer een stukje door de stad gelopen naar het busstation. Daar aangekomen bleek dat het nog even zou duren (half uurtje), voordat de bus zou vertrekken. De bus zette ons netjes af bij het Buddha park, alleen stelde dit niet heel veel voor. Het was wel leuk om in één van de grote creaties naar boven te klimmen (het uitzicht vanuit hier was best mooi), maar de klim naar boven was best wel een uitdaging. De trapjes waren smal, het was overal erg laag waardoor je moest bukken en traplopen tegelijk.. Er stonden allerlei beelden, die geschonken waren aan het park door mensen. Na een klein uurtje hadden we het wel weer gezien en gingen we weer met de bus naar de stad, om te wachten op de nachtbus. Een half uur later dan gepland werden we met een tuktuk opgehaald om naar het busstation gebracht te worden. Samen met twee andere Nederlanders, zij zouden naar Savannakhet gaan en wij zouden verder doorreizen naar Pakse. Aangekomen bij het busstation bleek dat we in twee verschillende bussen zaten, balen. Maarja, we dachten dat we overal mochten gaan liggen (het is een slaapbus, dus het zijn een soort van één persoonsmatrasjes waar je met z'n tweeën op ligt), alleen bleek dat je een nummer op je kaartje had staan waar je moest gaan liggen, alleen was ons bed al bezet, dus moesten we op een ander bed gaan liggen, helemaal voorin bovenin. Dit was niet zo heel fijn, want hier kon je je spullen niet kwijt en er was heel veel licht van alle koplampen. Maarja het was niet anders. De bus stopte onderweg best vaak, en één keer heel lang, want de bus deed het niet meer... Dus een paar uur later dan gepland kwamen we eindelijk aan in Pakse, nog heel erg moe, want slapen op zo'n matrasjes is niet echt een feest, en we moesten nog op zoek naar een hostel.. Na bijna een uur lopen hadden we een hostel gevonden, of nou ja een hotel met drie sterren, een keer wat anders xd. Het enige nadeel was dat het een stukje buiten het centrum was maarja, wij wisten toen nog niet goed waar het centrum zat. We zijn het stadje nog even ingelopen omdat we de volgende dag een twee daagse loop op een scooter wilden doen. We vonden een man waarbij we een scooter konden huren en hij vertelde ons de route die we zouden kunnen afleggen.
De volgende dag gingen we op weg, eerst hadden we nog even ontbeten bij een bakkerij hier die heerlijke broodjes en smoothies heeft, en toen zijn we op de scooter op weg gegaan (met alleen onze daypacks op onze rug, de backpacks konden daar blijven). De bestemming zou zijn Thad Lo, en voordat we daar zouden aankomen, zouden we nog een paar prachtige watervallen tegenkomen en we hebben nog bij een man (meneer Vieng) koffie gedronken. Hij heeft namelijk een eigen koffie plantages en hij liet ons zien hoe dat gemaakt wordt en hoe de verschillende koffie bonen behandeld moeten worden, dit was erg leuk om te zien. En de koffie was ook best lekker, een keer wat anders ;) Na de prachtige watervallen, die allemaal wel heel veel water bevatten, waardoor ze er nog enormer uitzien door het regenseizoen, kwamen we aan in Thad Lo, waar we op zoek gingen naar een guesthouse waar we zouden kunnen slapen. We wilden graag slapen bij mensen waarmee we ook zouden kunnen koken en dat was gelukt. Samen met de familie hebben we gekookt, nou ja we hebben een pompoen gesneden, wat trouwens nog best lastig is met die gekke messen van hier en daarna heb ik nog kip gefrituurd in de keuken, waar trouwens alleen de jongens van de familie aan het koken waren.. Daarna hebben we heerlijk gegeten met de familie, er was ontzettend veel keuze en alles was echt best wel heel erg lekker. We hadden trouwens ook echt een prachtig uitzicht vanuit ons huisje waarin we hier sliepen, op de prachtige rijstvelden.
De volgende dag besloten we weer vroeg op pad te gaan, want we moesten vandaag ook weer een heel stuk afleggen op de scooter. De omgeving was echt prachtig, allemaal kinderen die naar ons zwaaien omdat we toeristen zijn, die zie je hier namelijk niet zo heel veel. Dat maakt het echt heel erg bijzonder. We hebben aan het eind van de route nog vier watervallen gezien, die wel erg mooi waren, alleen de weg ernaar toe was glibberig en dat is op een scooter niet echt een pretje. Na deze bijzondere dag kwamen we weer aan in Pakse, we hebben de scooter weer ingeleverd en wilden nog één nachtje in Pakse blijven zodat we morgenvroeg naar Don Det (één van de vierduizend eilanden konden gaan). Dus we moesten weer op zoek naar een hostel, en ditmaal wilden we wel graag iets in het centrum, na best weer lang zoeken, hadden we een kamer gevonden die ons aanstond voor een prijs die ons aanstond.
's Ochtends vroeg vertrokken we naar Si Phan Don (de 4000 eilanden), het is een busrit van ongeveer 3 uur en dan nog een half uurtje op de boot. De omgeving is zo prachtig, en vooral in een bus kun je daar echt van genieten omdat je gewoon uit het raampje kunt kijken en verder nergens op hoeft te letten. Toen we aankwamen op Don Det, de boottocht duurde maar 10 minuten ofzo, en we vaarden tussen allemaal kleine eilandjes door, sommigen bewoond, maar de meesten niet, moesten we weer op zoek naar een hostel. Je kunt namelijk geen hostels boeken via booking.com voor Don Det. We wilden graag aan de sunset kant van het eiland, omdat we eigenlijk van plan waren hier twee nachten te blijven en we dan niet zo ontzettend vroeg uit bed moesten voor de sunrise (zonsopkomst). Voordat we bij de zonsondergangskant kwamen moesten we nog wel een stukje lopen, in de hitte, met onze backpacks op. We hadden toen we eenmaal aan de sunset kant aankwamen al best snel een hostel gevonden dat ons wel aan stond. Alleen bleken we een buurman te hebben, die nogal raar was. We huurden fietsen zodat we het andere eiland (Don Khone), dat aan Don Det is verbonden met de friendship bridge konden bezoeken. Dit was vroeger de enige spoorlijn in Laos, tegenwoordig rijden er nog steeds geen treinen in Laos.. Op Don Khone was een waterval die we graag wilden bekijken, alleen door al het water van het regenseizoen zag die er wat minder mooi uit dan op de foto's die we hadden gezien, maarja het was alsnog een heel grote en indrukwekkende waterval (de grootste waterval van Zuid-Oost Azië). Het fietsen op het eiland was alleen niet echt een succes, er zijn namelijk overal zandwegen en doordat het zoveel regent zijn niet alle wegen even goed begaanbaar. Toen we weer terug fietsten naar Don Det begon het ineens heel hard te regenen. We hadden nog geprobeerd te schuilen, maar het mocht niet baten, we waren helemaal doorweekt en zwommen in onze schoenen. Dus we besloten maar gewoon verder de fietsen door de regen, nat waren we toch al, en dan konden we als we weer bij ons hostel waren, lekker douchen. De mensen van ons hostel zouden trouwens onze was doen en dat zou nu klaar zijn, alleen bleek het nog niet droog te zijn, en wij hadden, mede door de regen en door onze buurman, besloten dat we morgen weer verder wilden reizen. Onze buurman was namelijk een man uit Oekraïne die geboren was in Amerika. Hij was volgens mij het grootste gedeelte van de tijd onder invloed van van alles en nog wat en hij zat hier nu al een paar weken, hij kookte zijn eigen eten en had een hond en dronk regelmatig een wodka'tje of nam een 'happy' cakeje. Hij praatte graag over het feit dat zijn visum was afgewezen waardoor hij hier nu vast zat en dat hij hier nog wel langer zou blijven en dat wij, als wij dat wilden, altijd bij hem terecht konden.. Het was een rare man. Dus besloten wij, nadat we een schnitzel hadden gegeten (ja dat kan hier ook gewoon ;)), tickets te boeken voor de volgende dag naar Siem Reap. Onze kipjes (Laos geld), waren bijna op, dus we kochten de tickets en hielden toen nog zo'n tien euro over voor het ontbijt en andere dingen voor de volgende dag. Alleen was onze was dus nog niet droog, terwijl ze dit wel beloofd hadden, nu zeiden ze dat het de volgende dag wel droog zou zijn, en dat geloofden we dan maar, dat hadden we alleen niet moeten doen. We besloten een beetje op tijd naar bed te gaan, na de prachtige zonsondergang die we hier hadden gezien, de kleuren waren echt zo mooi, en veranderen steeds, en dat alles kun je dan zien vanuit een hangmatje, echt prachtig!
De volgende ochtend stonden we heel vroeg op, eerst zouden we de was ophalen, die trouwens nog steeds niet droog was, dus die konden we nog een keer wassen, en dat was geen goed begin van de dag. We waren nu wel blij dat we hier weg gingen, we hadden het hier niet veel langer vol gehouden denk ik. We ontbeten bij een Indiaans restaurantje dat al open was en liepen daarna verder naar de plek waarvan de boot zou vertrekken. Er zouden twee boten naar het vaste land gaan, want het paste allemaal niet op één boot, en het zou een hele lange dag worden, maar dat wisten we toen nog niet. Toen we aankwamen op het vaste land, werd ons verteld dat we naar het busstation moesten lopen, dat was best wel een stukje, hier konden we onze ticket die we hadden gekocht inwisselen voor een nieuwe ticket waarop opnieuw de bestemming stond, wij kregen een witte, sommigen kregen een gele. Het duurde alleen nog anderhalf uur voordat de bus zou vertrekken, dus wij besloten onze kipjes op te maken, want als we Laos eenmaal uit waren, zouden die geen waarde meer hebben. Ik wilde nog wel een beetje bewaren als aandenken. Dus daar gingen we, de markt op, om ons laatste geld op te maken, en dat bleek lastiger dan gedacht, alles was zo goedkoop dus het schoot niet echt op. Aan het eind hadden we nog ongeveer twee euro over aan kipjes. De bus zou ons vanaf hier naar de grens brengen, alleen was het een bus voor elf personen en waren we met twaalf. Dus de eerste mensen begonnen al te schreeuwen, dat dit echt niet kon en dat we hiervoor hadden betaald. We hadden dus een groep die in ieder geval op kwam voor zichzelf, dat kon misschien nog wel gunstig zijn. Gelukkig reed de buschauffeur niet zo hard, want de wegen zijn echt vreselijk, overal gaten en heel veel zand en modder. En kwamen we na een klein uurtje aan bij de grens. Waar we een visum konden kopen, alleen bood onze buschauffeur aan om dat voor 40 dollar voor ons te regelen, ik had gelezen dat het 38 dollar was, en anderen hadden ook gelezen dat het goedkoper was, bij deze grens worden nogal veel mensen afgezet, helaas. Sommigen besloten het dus zelf te doen, alleen vonden wij het lastig om te kiezen wat wij wilden, dus besloten we het maar voor lief te nemen en de buschauffeur het te laten doen. We waren met vijf die het op deze manier deden, de andere zeven hebben het zelf gedaan. We konden zo doorlopen, onze temperatuur werd nog gemeten (ik had 36,1 volgens dat ding, dus dat was heel erg betrouwbaar.. niet dus) en daarna konden wij zo weer doorlopen. De anderen moesten nog allerlei andere dingen doen, wat allemaal heel lang duurde. Wij werden ondertussen bij een restaurant neer gezet in de hoop dat we wat zouden kopen, maar wij hadden net onze inkopen al gedaan in Laos. We waren dus in Cambodja aangekomen en zonder veel gezeur, dus dat viel ons alles mee. Alleen bleek dat we moesten wachten op iemand, eerst zeiden ze een uur. Na een uur was er nog niemand, en we kregen verder niks te horen, we wisten toen nog niet dat we op iemand wachtten, alleen dat we moesten wachten. Twee en half uur later konden we eindelijk vertrekken, een gedeelte van de groep, met de gele briefjes, was al vertrokken, en wij, met de witte briefjes, konden nu ook vertrekken. We zaten alleen wel in een bus met mensen die naar Siem Reap en naar Phnom Phen moesten, dat baarde mij zorgen, omdat ik had gelezen en dat er mensen waren die eerst naar Phnom Phen gingen en daarna pas naar Siem Reap waardoor ze pas 's nachts aankwamen in Siem Reap. Na een uurtje rijden kwamen we weer aan bij een restaurantje, hier zouden we splitsen in twee busjes, had de man gezegd. Alleen na weer anderhalf uur wachten, gingen we allemaal (wel in een ander busje, dit is dus al het derde busje), verder richting.. Ja richting waar was nog een verrassing, want de buschauffeur kon geen Engels.. Dus afwachten en hopen dat we eerst naar Siem Reap zouden gaan, en dat deden we gelukkig! Onderweg zagen we Cambodja aan ons voorbij flitsen, de chauffeur toeterde de hele tijd (dit is blijkbaar normaal, om te laten weten dat je eraan komt, dit deden de chauffeurs in Laos trouwens ook). De omgeving was weer prachtig, anders maar wel heel mooi. Alleen lijkt het alsof de mensen hier veel armer zijn dan in Laos, en dat hadden we niet verwacht. Mensen wonen hier allemaal nog in houten huisjes en in Laos worden de eerste stenen huizen al wel gebouwd. Na een tijdje stopten we weer bij een restaurantje, echt die stops, daar worden we echt gek van, het zijn er zoveel en daardoor duurt de rit zo lang. Maarja, we waren al lang blij dat we eerst naar Siem Reap zouden gaan. Daar eindelijk aangekomen, heel wat uren later dan gepland, werd de rest weer in een ander busje gezet en stapten wij samen met twee Duitsers uit op onze eindbestemming. Alleen moesten we vanaf hier nog naar ons hostel en dat was nog wel een kilometer of 4, dus lopen werd niet wat, de Duitsers hadden nog geen hostel geboekt dus gingen met de tuktuk chauffeur nog op zoek naar een hostel, wij hadden al laten weten waar wij zaten, mochten ze daar ook naar toe willen gaan.. En wij waren ondertussen aan het onderhandelen met de andere tuktuk chauffeur. Die bracht ons, na veel vloeken en schelden naar ons hostel, wij wilden namelijk niet zoveel betalen als hij wilde hebben en daar werd hij niet zo blij van. Ook de Duitsers kwamen aan bij ons hostel, ze waren eerst naar andere belachelijk dure hostels gebracht en kwamen daar de andere mensen van de groep tegen, die waren daar gedumpt en verteld dat ze daar de nacht maar moesten doorbrengen (en dit uiteraard zelf moesten betalen), alleen hadden ze daar geen zin in en wilden ze met de nachtbus naar Phnom Phen, hun was beloofd dat ze om 7 uur zouden aankomen, de nachtbus zou om 10 uur vertrekken en er nog 6 uur over doen, arme mensen. Samen met de Duitsers hadden we het erover om een tuktuk te huren voor de volgende dag om de zonsondergang te zien bij Angkor Wat, of we dit gaan doen weten we nog niet, het lijkt ons wel leuk. We zijn dus ondertussen alweer aangekomen in Cambodja, en zullen hier de prachtige tempels van Angkor Wat gaan bekijken de komende dagen. Eén van de wereldwonderen, we zijn heel erg benieuwd!
We willen jullie nog bedanken voor alle lieve berichtjes! Heel erg lief! Het gaat allemaal heel goed hier, we vermaken ons prima, er is zo ontzettend veel te zien en te ontdekken.
Tot de volgende keer!! Liefs!